I - Przebudzenie

Na początek, wstęp. Mam nadzieję, że Cię tu nie zanudzę czy też nie zniechęcę do dalszego czytania. I proszę, zostaw swój komentarz, z opinią, krytyką, pomysłem, czymkolwiek, ale daj mi znać, że jesteś. 

Dla Ciry, bo dzięki niej to zaczynam. Dzięki niej mogę to skończyć.

~~~~~~~~~~

Obudziłem się w nieznanym mi pokoju. Dookoła mnie stali jacyś ludzie. Chyba ludzie. Nie jestem pewien, bo po dłuższym przyjrzeniu się im zauważyłem, że ich skóra jest niesamowicie blada a uśmiechy jakieś takie inne - zbyt magiczne i drapieżne zarazem, porywające i zniewalające. Usiadłem, po czym odruchowo poszukałem wzrokiem zegarka na ścianie, by sprawdzić godzinę. Pora była późna, więc zdziwiłem się, że widziałem wszystko tak dokładnie, bez najmniejszego wysiłku, przecież nawet światła były zgaszone. To  ewidentnie nie było normalne. Znów popatrzyłem na nich - pięć majestatycznych osób, spokojnie spoglądających na moją twarz. Nic nie mówili. Gdy wstałem, wymienili między sobą porozumiewawcze spojrzenia. Czworo z nich odwróciło się i ruszyło w stronę wyjścia z pokoju. Po chwili usłyszałem trzaśnięcie innymi drzwiami, prawdopodobnie wejściowymi do mieszkania. Zostałem sam na sam z jedną z tych istot.

Mężczyzna podszedł bliżej, jedną rękę położył na mojej głowie, a drugą objął moją dłoń. Czułem, że coś mi w niej przekazuje. Po chwili spoczywania w tej pozycji i spoglądania mi w oczy troskliwym wzrokiem odsunął się i wyszedł jak pozostali. Stojąc pośrodku pomieszczenia, kompletnie sam, zerknąłem na to, co mi przekazał - był to kawałek papieru, zwinięty w rulonik, obwiązany czarną wstążką. Rozwiązałem kokardkę i rozprostowałem papier.

Po przeczytaniu notki zapisanej zbyt kurtuazyjnym jak na zwykłego człowieka pismem, wiedziałem już, czym jestem. TO się dokonało. Stałem się tym, co jest śmiercią i życiem, pięknem i brzydotą, dobrem i złem, darem i przekleństwem. Od tamtej pory miałem na wszystko czas. Tylko musiałem uważać. Od tamtej przeklętej pory moje życie miało stać się ciągłą ostrożnością. Bycie tym wcale nie jest takie proste jak to się wszystkim, którzy słyszeli o nas w opowieściach, wydaje. Strach. Lęk. Poczucie bycia zarówno ofiarą, jak i łowcą. Przekleństwo.

Ponownie zerknąłem na zegar. Do świtu pozostała niecała godzina. Podszedłem do okien i wyjrzałem przez nie. Wysokie, zasłaniające krajobrazy wieżowce, mnóstwo świateł - bezustannie tętniące życiem miasto. Pamiętam, jak wizja przyszłości mnie wtedy przerażała. Jak zwykle bałem się wszystkiego. Byłem pesymistą. W sumie to nawet wolałem zakładać z góry gorszy bieg wydarzeń i cieszyć się z sukcesów bardziej, niż gdybym był optymistą i załamywał się przy każdej porażce czy niepowodzeniu. Tak, miałem mnóstwo czasu. Nie musiałem podążać za mym celem zbyt szybkim tempem. Dlatego też po chwili wyglądania przez okno postanowiłem przygotować się na świt tak, jak było to dokładnie opisane na karteczce, którą dostałem od nieznajomego.

Ta notka od tamtego momentu była moim sposobem na przetrwanie, bez niej nie wiedziałbym, jak to wszystko działa. Dopóki nie zapamiętałem jej dokładnie, nie mogłem jej zgubić albo zniszczyć, inaczej czekała mnie pewna śmierć, której tak nieudolnie próbowałem uniknąć za "pierwszego życia".

Zasłoniłem okna zasłonami i żaluzjami za pomocą pilota, zamknąłem drzwi wejściowe do pokoju, nastawiłem budzik w zegarku stojącym na szafce nocnej obok łóżka, po czym zdjąłem niewygodną koszulę i położyłem się spać. Była to pierwsza noc, podczas której nie dane było mi śnić normalnie. 

~~~~~~~~

Tak ,to koniec tego "Początku".

Mam  nadzieję, że jak na początek może być.

Dobrej nocy, moi mili.

~Yukio