She was so fragile.
Standing there, on the verge of islet, adrift and made of rock.
Gentle wind was blowing softly her hair and richly ornamented dress.
Unsolved problems.
Unspeakable words.
Suspended feelings have just started to flow out.
Tears were running down from her eyes, delicately flowing down her pale cheeks.
She squatted down and picked some flowers growing up around her.
From below of the rocky islet the porcelain teapot has appeared, then inclined.
Tea was pouring into nothingness which was streching away into the distance.
She stood up and came closer to the verge, still holding armful of flowers in her hand.
She glanced at scenic view below, for a moment discontinuing shedding tears.
And then, holding her breath, she made one step into nothingness.
Flight into unknown, death and freedom, release from inside pain.
She was falling down like a feather lost by an eagle.
Written by Yukio
sobota, lutego 25, 2012
VII - Ustatkowanie
Hisashiburi~
Trochę mnie nie było.
Aczkolwiek warto było się poświęcić i zrezygnować trochę z komputera i zainteresowań, a poświęcić czas na naukę. o-o
Przez następne 2-3 miesiące sytuacja zapewne zbytnio się nie zmieni, więc uprzedzam, iż notki będą pojawiać się mniej więcej co dwa tygodnie. ;_;
Trochę mi brakuje tego pisania, więc już zaczynam. *^*
~~~~~~~~~~~~~~
Słońce mnie nie raziło. Cudowne uczucie.
Podpytałem się ludzi o drogę do kiosku, w którym mógłbym kupić mapę. Dzięki niej udało mi się znaleźć punkt agenta nieruchomości, gdzie wynająłem małe mieszkanie (naprawdę bardzo ciasne). Pewnie dlatego nikt go nie chciał.
Ale mi to nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie.
Teraz zostało mi tylko znaleźć jakąś pracę. Pochodziłem po sklepikach i restauracjach w pobliżu mojego nowego miejsca zamieszkania, jednak wszystko na nic.
Zostało mi tylko parę lokali do sprawdzenia, jeśli z tymi też by nie wyszło, byłoby dość ciężko.
Wszedłem do niewyróżniającej się niczym z zewnątrz kawiarni. Ale zaraz po przekroczeniu progu owionął mnie delikatny i słodki zapach. Panujący w środku półmrok, świece na stolikach i piękne oraz wygodne krzesła z podłokietnikami lub dwuosobowe kanapy obite materiałem z motywem kwiatów w pastelowych kolorach budowały tak ciepłą atmosferę, iż od razu zapragnąłem zostać tam na dłużej.
Postanowiłem się nie spieszyć i usiadłem na krześle. Gdy przyszła kelnerka spytałem się o pracę w tym miejscu na tyle, ile było to możliwe. Później zaprowadziła mnie do właściciela, który powiedział mi to, co chciałem wiedzieć i zaproponował mi, bym przyszedł następnego dnia na "przetestowanie".
Wypadłem dobrze. Starałem się ukazać przeciętnym pracownikiem o wysokich możliwościach rozwoju, którego mógłby ukształtować tak, jak tylko zapragnie.
Na razie stałem sobie na zapleczu, miałem pomagać w rozładunku towarów, czasem przy myciu naczyń. Byłem do czegoś potrzebny, mimo tego, iż była to niewielka pomoc.
Od dawna nie czułem się tak dobrze. Nie byłem całkowicie bezużyteczny, mogłem się do czegoś przydać, komuś w jakimś stopniu mogłoby zacząć zależeć, nawet nie na mnie samym, ale mojej obecności czy też czynnościach wliczanych w zakres moich obowiązków.
Chciałem czuć się w jakikolwiek sposób obecnym w czyichś myślach. Nie robiło mi żadnej różnicy to, czy dotyczyły one tylko i wyłącznie mojego charakteru, czy tego, że wyręczałem kogoś w jego obowiązkach.
Dopiero teraz uświadamiam sobie, jak rozpaczliwie starałem się poczuć bliskość. Albo chociaż samo złudzenie bliskości.
Jakiejkolwiek.
~~~~~~~~~~~
Zawodzę się. I ogólnie mam gorszy okres.
Nie ma to jak dostać ataku paniki przy rodzicach podczas kulturalnej wymiany zdań o szkole.
Trzymajcie się lepiej ode mnie, tego Wam życzę.
~Yukio
Trochę mnie nie było.
Aczkolwiek warto było się poświęcić i zrezygnować trochę z komputera i zainteresowań, a poświęcić czas na naukę. o-o
Przez następne 2-3 miesiące sytuacja zapewne zbytnio się nie zmieni, więc uprzedzam, iż notki będą pojawiać się mniej więcej co dwa tygodnie. ;_;
Trochę mi brakuje tego pisania, więc już zaczynam. *^*
~~~~~~~~~~~~~~
Słońce mnie nie raziło. Cudowne uczucie.
Podpytałem się ludzi o drogę do kiosku, w którym mógłbym kupić mapę. Dzięki niej udało mi się znaleźć punkt agenta nieruchomości, gdzie wynająłem małe mieszkanie (naprawdę bardzo ciasne). Pewnie dlatego nikt go nie chciał.
Ale mi to nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie.
Teraz zostało mi tylko znaleźć jakąś pracę. Pochodziłem po sklepikach i restauracjach w pobliżu mojego nowego miejsca zamieszkania, jednak wszystko na nic.
Zostało mi tylko parę lokali do sprawdzenia, jeśli z tymi też by nie wyszło, byłoby dość ciężko.
Wszedłem do niewyróżniającej się niczym z zewnątrz kawiarni. Ale zaraz po przekroczeniu progu owionął mnie delikatny i słodki zapach. Panujący w środku półmrok, świece na stolikach i piękne oraz wygodne krzesła z podłokietnikami lub dwuosobowe kanapy obite materiałem z motywem kwiatów w pastelowych kolorach budowały tak ciepłą atmosferę, iż od razu zapragnąłem zostać tam na dłużej.
Postanowiłem się nie spieszyć i usiadłem na krześle. Gdy przyszła kelnerka spytałem się o pracę w tym miejscu na tyle, ile było to możliwe. Później zaprowadziła mnie do właściciela, który powiedział mi to, co chciałem wiedzieć i zaproponował mi, bym przyszedł następnego dnia na "przetestowanie".
Wypadłem dobrze. Starałem się ukazać przeciętnym pracownikiem o wysokich możliwościach rozwoju, którego mógłby ukształtować tak, jak tylko zapragnie.
Na razie stałem sobie na zapleczu, miałem pomagać w rozładunku towarów, czasem przy myciu naczyń. Byłem do czegoś potrzebny, mimo tego, iż była to niewielka pomoc.
Od dawna nie czułem się tak dobrze. Nie byłem całkowicie bezużyteczny, mogłem się do czegoś przydać, komuś w jakimś stopniu mogłoby zacząć zależeć, nawet nie na mnie samym, ale mojej obecności czy też czynnościach wliczanych w zakres moich obowiązków.
Chciałem czuć się w jakikolwiek sposób obecnym w czyichś myślach. Nie robiło mi żadnej różnicy to, czy dotyczyły one tylko i wyłącznie mojego charakteru, czy tego, że wyręczałem kogoś w jego obowiązkach.
Dopiero teraz uświadamiam sobie, jak rozpaczliwie starałem się poczuć bliskość. Albo chociaż samo złudzenie bliskości.
Jakiejkolwiek.
~~~~~~~~~~~
Zawodzę się. I ogólnie mam gorszy okres.
Nie ma to jak dostać ataku paniki przy rodzicach podczas kulturalnej wymiany zdań o szkole.
Trzymajcie się lepiej ode mnie, tego Wam życzę.
~Yukio
Subskrybuj:
Posty (Atom)