Endings without stories - The moment you realize you're going to fall

Rozciągała się pod nim wielka szczelina kanionu. Zbyt rześki wiatr targał materiał koszuli, który opinał jego plecy. Kosmyki włosów co chwilę muskały mu powieki. Stojąc na krawędzi przepaści, wsłuchiwał się w dobiegający z oddali dźwięk rwącej rzeki. Z mocno podniesioną głową, z zamkniętymi oczyma PATRZYŁ w niebo. Energia cząsteczek składowych powietrza, którym powoli i spokojnie oddychał, dawała mu dziwne poczucie nieobecności w bycie. Zagubiony w czasie i przestrzeni odbierał siebie i świat dokoła z różnych okresów istnienia Mocy.
 Sennie rozpostarł ramiona na całej ich szerokości. Poczuł uderzenie świata. Nieświadomie wyprostował palce w stronę słońca, którego ciepło zagubiło się gdzieś na przestrzeni ośmiu minut świetlnych. Przenikający chłód powodował silne skurcze mięśni, na które nie zwracał nawet uwagi. Nie czuł swojego ciała, nie czuł przestrzeni, w której się znajdował. Odbierał jedynie głosy całego świata, wołającego jego prawdziwe, boskie imię, poprzez drgania i krążącą wszędzie moc.
Opuszki jego palców stały się ciemnoszare. Po chwili kolor zaczął postępować w górę ramion, a gdy doszedł on do barków, jego koszula napięła się, rozpychana od środka  niczym nadmuchany do granic możliwości balon, po czym pękła, rozdzierając materiał na kilka części, które następnie rozpadły się na miliony kawałków niesionych przez wiatr w poprzek szczeliny kanionu. Szarość postąpiła w dół jego ciała, a reszta ubrań, jakie miał na sobie, podzieliła los koszuli.
Jego ciało zyskało brokatowy połysk i mimo braku silnych promieni słonecznych, cały się skrzył. Dzięki szarości idealnie wtapiał się w tło zachmurzonego nieba. Z daleka wydawał się już tylko unoszącą się w powietrzu chmurą błyszczących drobin.
Stał się Mocą.

Endings without stories -Krystalizacja

"Zanim ogień moich uczuć rozprzestrzeni się na pozostałe części ciała, mam nadzieję, że zdążę Ci coś przekazać.
Bo wiesz, gdy kocha się nieodpowiednią osobę, po pewnym czasie da się wyczuć to, że coś jest nie w porządku. Doszłam do wniosku, że istnieje taka miłość, mimo której cierpienia i wyniszczenia siebie jesteśmy w stanie jakoś funkcjonować, dopóki się nie poddamy zarówno psychicznie, jak i fizycznie.
Jest ona po prostu dająca się we znaki i natrętna. Nawet jeśli chcesz się jej pozbyć i tak nie da o sobie zapomnieć. Ciągle kłuje gdzieś tam w środku, raz głębiej, raz płycej. Ale zawsze boli.
I chyba najbardziej cierpieć można przez te najdrobniejsze rzeczy. Szczególnie, gdy zbiorą się, zsumują, jedna z drugą, do tego dojdzie trzecia...
Próbuję sobie tłumaczyć, że to wszystko przez różnice wychowania oraz odbierania uczuć, nawet samych ich definicji, nie mówiąc już o zachowaniach bardziej zakorzenionych, jak i tych, których wewnętrznie potrzebujemy... lub nie potrzebujemy."
 Spojrzała na klawiaturę komputera, przeniosła wzrok na ekran, szybko przeczytała parę linijek tego, co właśnie napisała, po czym ponownie zerknęła na klawisze i spoczywające na nich swoje palce. Chciała coś dodać, chciała rozwinąć swoje myśli, ale więcej już nie umiała. Nie była w stanie niczego więcej ubrać w słowa. Za dużo myśli, za dużo emocji, konsternacja.
Zawahała się.
Zapisała wiadomość w roboczych, po czym przeszła do pulpitu. A ten krótki tekst już na zawsze został tylko głosem w jej głowie i nikt nigdy go więcej nie ujrzał.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Po długiej przerwie i wielu niepewnościach, mam zamiar wrócić do lekkiego pisania.
~KaoruYukio aka Meurtrier